Ze zit voorover gebogen over haar naaimachine. De warm-gele stof glijdt in haar handen soepel onder de naaimachine door. Ik kan haar gezicht niet goed zien, maar ze is nog jong. Ze kijkt me niet aan terwijl ik vlakbij haar tafel sta. “Ze is verlegen’, vertelt Katja. Zou ik nog een glimlachje van haar krijgen? Ze werkt stug door. Katja, de initiatief-neemster van dit naai atelier, vertelt dat deze jonge Tibetaanse vrouw in haar atelier een naaiopleiding krijgt. Net als de andere drie meiden die aan de tafels tegenover haar zitten. Ze komen uit afgelegen dorpjes waar ze nauwelijks school hebben kunnen volgen. En dat betekent dat ze weinig kans hebben om op een gezonde manier in hun eigen levensonderhoud te voorzien. “Ik voel me soms net hun moeder”, lacht Katja, “sociale vaardigheden hebben ze niet meegekregen, ik moet ze af en toe echt manieren bijbrengen.” Door de naaiopleiding die de meiden van Katja krijgen, verbeteren hun kansen enorm.
Even later lopen we met Katja over straat naar haar winkeltje waar de genaaide spullen worden verkocht. Katja vertelt over haar organisatie ‘Dancing Yak’, terwijl wij om ons heen veel winkels zien met Tibetaanse spullen. Vooral Boeddhabeelden zijn populair, winkel na winkel staat er vol mee, in allerlei maten. Dancing Yak, Katja’s winkel, past goed in deze Tibetaanse buurt van de stad Chengdu, omdat zij veel handgemaakte producten verkoopt van stoffen en materiaal uit Tibet. Bij de winkel aangekomen zijn we aangenaam verrast. Wat een mooie producten verkoopt Dancing Yak! En ja, ook de tasjes waar de jonge vrouwen in het naaiatelier mee bezig waren zien we staan. Die gaan mee naar Nederland!
Thuisgekomen sta ik met het gele tasje in mijn handen in óns winkeltje Little Blue Sheep, zoekend naar een mooi plekje. Nou, leren naaien hebben ze! Ik kijk vol bewondering naar het tasje . Zó netjes en precies! Ik hang het tasje met het koord even over mijn schouder. Ik denk terug aan die middag in het atelier. Eén van de jonge vrouwen gaf me daar nog een demonstratie vlechten met 8 draden, om het koord te maken. Met rappe vingers vlocht ze de 8 draden van het koord. Ik probeerde het ook. Stuntelig en langzaam kreeg ik inderdaad een paar slagen voor elkaar. De jonge vrouw achter de naaimachine keek naar me. Ze lachte schuchter.
Wil je dit tasje zien? Kijk op de webshop of kom in ons winkeltje! Stuur een berichtje voor meer info.
Comments